Αθήνα, 12/05/2015
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 10/05/2015, 2 άρθρα-γνώμες, το ένα του Παν. Βουρλούμη με τίτλο «Η αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ» και το άλλο του Άγγ. Στάγκου με τίτλο «Αν γίνει η στροφή να στηριχθεί…», μέσω των οποίων θα αξιολογήσετε καλύτερα την τρέχουσα κατάσταση.
Η αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ - του Παν. Βουρλούμη
Απορούν ορισμένοι για το πώς, έπειτα από τρεις μήνες αποτυχιών, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να έχει υψηλά ποσοστά αποδοχής στις δημοσκοπήσεις. Η εξήγηση είναι απλή. Κατά τη μεταπολίτευση, τα παραδοσιακά κόμματα δημιούργησαν μια πολυάριθμη πελατεία χρησιμοποιώντας τον έλεγχο του κράτους για να διορίζουν, συνταξιοδοτούν πρόωρα κ.λπ. Η διαδικασία χρηματοδοτήθηκε κυρίως με δανεικά και συνέβαλε αποφασιστικά στην τωρινή κρίση. Τα δύο κόμματα, ιδίως το ΠΑΣΟΚ, έχασαν την πελατεία τους γιατί βρέθηκαν σε αδυναμία να συνεχίσουν να την τροφοδοτούν. Οχι μόνον αυτό, αλλά η πελατεία άρχισε να φοβάται τα παραδοσιακά κόμματα όταν κατάλαβε ότι τα κεκτημένα της κινδύνευαν από μια καθυστερημένη κρίση συνειδήσεως. Ετσι βρήκε ευκαιρία ο ΣΥΡΙΖΑ να αρπάξει την πελατεία, τάζοντάς της προστασία. Προς το παρόν, την παρέχει απομυζώντας τους πόρους της χώρας και αποστερώντας βασικές λειτουργίες, που όμως δεν είναι υψηλά στην πολιτική του ατζέντα.
Ας δούμε μερικούς αριθμούς. Το τέλος του 2013 υπήρχαν στην Ελλάδα 710.000 εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και 2.654.000 συνταξιούχοι, σύνολο περίπου 3,4 εκατομμύρια σε πληθυσμό 11 εκατομμυρίων, το 1/3 περίπου του συνόλου. Πρέπει να είναι ελάχιστα τα σπιτικά που ένα τουλάχιστον μέλος τους δεν ανήκει στην παραπάνω κατηγορία των κρατικών υπαλλήλων ή και συνταξιούχων. Εκείνοι φέρνουν τακτικά ψωμί στο σπίτι, έστω και λίγο στις περισσότερες περιπτώσεις. Η σημασία του τακτικού εσόδου αυξάνεται αν λογιστούμε ότι σε πάρα πολλές οικογένειες υπάρχουν άνεργοι, συχνά μεσήλικες. Ενας ολόκληρος κόσμος, άσχετα από ιδεολογική τοποθέτηση, είναι γαντζωμένος στην ελπίδα που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η παρούσα φάση δεν θα κρατήσει βέβαια πολύ γιατί είτε τα λεφτά θα τελειώσουν παντελώς είτε αυτά που θα μας δώσουν θα έρθουν με όρους που θα θίξουν ένα σημαντικό ποσοστό εκείνων που το εισόδημά τους εξαρτάται σε κάποιο βαθμό από τον προϋπολογισμό. Τότε θα δημιουργηθούν συνθήκες μαζικής μετατόπισης των ψηφοφόρων, αλλά προς τα πού; Η εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι αναιμική. Ενώ περιλαμβάνουν ευπρεπή και έμπειρα στελέχη και λένε σωστά πράγματα, τους λείπει το σφρίγος και η συνοχή. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεδειγμένης ανικανότητας, ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός που μπορώ να χρησιμοποιήσω, καταφέρνει να ελκύει. Και δεν αποκλείεται, και μετά από κάποια κωλοτούμπα, πάλι να κρατήσει τον κόσμο του ελλείψει σοβαρού ανταγωνισμού. Επείγει οι ειλικρινά φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις να παραμερίσουν τις διαφορές τους, να συμφωνήσουν σε μια καλή ηγεσία και να παρουσιάσουν στον λαό μια εναλλακτική λύση.
Αν γίνει η στροφή να στηριχθεί… - Άγγ. Στάγκου
Οταν ο Αλ. Τσίπρας ανέλαβε την εξουσία στις 25 Ιανουαρίου, αρκετοί από εκείνους που δεν τον είχαν ψηφίσει, έδειξαν πρόθυμοι να τον στηρίξουν μαζί με την κυβέρνησή του. Το γενικό σκεπτικό ήταν ότι επρόκειτο για έναν νέο και άφθαρτο πολιτικό με μία κυβέρνηση που την αποτελούσαν πρόσωπα τα οποία δεν είχαν ξανακυβερνήσει, οπότε καλό ήταν να δοκιμαστούν μήπως και προέκυπτε κάτι θετικό, αφού μάλιστα οι προηγούμενοι δεν είχαν καλές επιδόσεις στη διόρθωση των κακώς κειμένων. Ενας δεύτερος λόγος επίσης ήταν η κρυφή ελπίδα ότι η σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα έφτανε σε κάποιο αποτέλεσμα ανακουφιστικό από τα δεινά που ταλαιπωρούσαν τους πολίτες από τότε που ξέσπασε η κρίση, ενώ οι περισσότερο σκεπτόμενοι είχαν παράλληλα τον φόβο ότι η χώρα θα έμπαινε σε φοβερές πολιτικές περιπέτειες στο εσωτερικό, αν αποτύγχανε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Τρεις μήνες μετά είναι πια γεγονός αναμφισβήτητο ότι η κυβέρνηση έβαλε τη χώρα σε απερίγραπτες οικονομικές περιπέτειες και ταυτόχρονα αποδείχθηκε ότι σε όλους σχεδόν τους τομείς εμφορείται από οπισθοδρομικές αντιλήψεις, κρίνοντας επιεικώς τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα της, αλλά και τις διαθέσεις της. Οσο για τις ικανότητες των στελεχών της, αυτές αποδεικνύονται από αμφίβολες μέχρι ανύπαρκτες, στο σύνολό τους. Οποιος αμφισβητεί αυτό το συμπέρασμα ας κάνει τον κόπο να εξετάσει λεπτομερώς όσα έχουν πει και όσα συνεχίζουν να λένε και να πράττουν οι διάφοροι υπουργοί, υπουργοί αναπληρωτές, υφυπουργοί και κομματικοί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων στη μέχρι τώρα θητεία τους. Χωρίς να ασχοληθεί με τα απερίγραπτα που έλεγαν ως αντιπολίτευση, τα οποία όμως είναι εκείνα που τους έφεραν στην εξουσία και γι’ αυτό ευθύνη έχουν ο σοφός λαός και πολλά ηλεκτρονικά μίντια.
Ωστόσο, αν ληφθούν στα σοβαρά όσα υποτίθεται ότι διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, αχνοφαίνεται μία αχτίδα φωτός, με την έννοια ότι η χώρα πορεύεται προς συμφωνία με τους δανειστές (και αιμοδότες) της. Η αλήθεια είναι ότι οι πληροφορίες μπερδεύονται με σενάρια και αρκετή δόση δημιουργικής ασάφειας, αλλά είναι αρκετά τα στοιχεία που συγκλίνουν στην άποψη ότι η σύναψη κάποιας συμφωνίας δεν είναι μακριά. Κυρίως γιατί η δική μας πλευρά έχει φτάσει στα όριά της, αν δεν τα έχει ξεπεράσει, σε οικονομικό επίπεδο. Και με αυτή την έννοια ακριβώς ο πρωθυπουργός πρέπει να ενθαρρυνθεί να προχωρήσει και όχι να κατηγορείται για τη στροφή που ετοιμάζεται να κάνει προς την πραγματικότητα, αν δεν την έχει κάνει ήδη και απλά διστάζει να την ολοκληρώσει.
Σε αυτή τη φάση δεν έχει νόημα να ασκείται κριτική στον Αλ. Τσίπρα με συνεχείς υπομνήσεις των όσων αλλοπρόσαλλων και ανέφικτων επαγγελλόταν ή υποσχόταν ώς χθες. Το ζητούμενο ήταν και παραμένει να τα εγκαταλείψει όλα αυτά για να αποσοβηθεί η καταστροφή, και εφόσον υποτίθεται ότι βαδίζει προς αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να στηρίζεται τόσο από τις δυνάμεις ευρωπαϊκού προσανατολισμού, όσο και από τα μίντια. Φυσικά, η συμφωνία, αν τελικά φτάσουμε σε αυτήν, θα είναι επώδυνη και σίγουρα πιο επώδυνη από εκείνη που θα υπογραφόταν πριν χαθεί ο πολύτιμος χρόνος από τον Νοέμβριο - Δεκέμβριο ώς σήμερα. Η απώλεια αυτού του χρόνου έφερε την κατάσταση της οικονομίας σε χαμηλότερο επίπεδο και η κριτική σε αυτό το σημείο πρέπει να επικεντρωθεί και όχι στη στροφή (κωλοτούμπα) που φαίνεται να επιχειρεί η ηγεσία της κυβέρνησης. Αν βεβαίως πραγματικά την επιχειρεί και δεν υποδύεται, κάτι που θα διαπιστωθεί κάποια στιγμή, ίσως και με εκλογές που θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό...
Επιβάλλεται όμως να ασκείται σκληρή κριτική για πολλές άλλες πρακτικές της κυβέρνησης. Για τις τρομακτικές (κυριολεκτικά) αλλαγές στην παιδεία που επιβραβεύουν τον συνδικαλισμό, την ισοπέδωση και την αναρχία στον χώρο της. Για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με συγγενείς, πέραν των κομματικών αμφίβολης ποιότητας που τοποθετούνται σε θέσεις. Για τις σοβιετικού τύπου παθογένειες και τη θαλπωρή που ακόμη προσφέρει σε λεγόμενους αναρχοαυτόνομους, αντιεξουσιαστές και «μπαχαλάκηδες». Για τη συνεχιζόμενη άρνηση της πραγματικότητας από κομματικούς και υπουργούς. Για την προφανή άγνοια και αγνόηση των δεδομένων του διεθνούς περιβάλλοντος. Για την ακατάσχετη αερομπαρουφολογία στην οποία διακρίνονται μεγαλύτεροι και μικρότεροι ηλικιακά αστέρες της. Για την τάση να δημιουργεί θεάματα δίχως ουσία και να αναγάγει τα πάντα σε επικοινωνιακή πολιτική. Και για πολλά άλλα.
